SOS

SOS (tegenwoordig MayDay) is een morsecode-noodsignaal dat internationaal wordt gebruikt en oorspronkelijk is opgericht voor maritiem gebruik. In formele notatie wordt SOS geschreven met een overscore-lijn, om aan te geven dat de morsecode-equivalenten voor de individuele letters van “SOS” worden verzonden als een ononderbroken reeks van drie punten / drie streepjes / drie punten, zonder spaties tussen de letters. In International Morse Code vormen drie punten de letter “S” en drie streepjes de letter “O”, dus “S O S” werd een gebruikelijke manier om de volgorde van de punten en streepjes te onthouden. (IWB, VZE, 3B en V7 vormen equivalente reeksen, maar traditioneel is SOS het gemakkelijkst te onthouden.)

Hoewel SOS officieel slechts een onderscheidende morsecode-reeks is die nergens een afkorting voor is, wordt het in populair gebruik geassocieerd met uitdrukkingen als “Save Our Souls” en “Save Our Ship”. Bovendien is de term “SOS”, vanwege het prominente gebruik ervan in noodsituaties, algemeen gebruikt om informeel een crisis of de noodzaak van actie aan te duiden.

SOS is ontstaan ​​in de maritieme radioreglementen van de Duitse overheid die met ingang van 1 april 1905 zijn aangenomen. Het werd een wereldwijde standaard toen het werd opgenomen in de servicevoorschriften van de eerste Internationale Radiotelegraaf Conventie ondertekend op 3 november 1906, die van kracht werd op 1 juli 1908. In moderne terminologie , SOS is een morse “procedureel signaal” of “prosign”, gebruikt als een start-van-berichtmarkering voor transmissies die om hulp vragen wanneer verlies van mensenlevens of catastrofaal verlies van eigendommen op handen is. Andere voorvoegsels worden gebruikt voor mechanische storingen, verzoeken om medische hulp en een doorgegeven noodsignaal dat oorspronkelijk door een ander station is verzonden. SOS bleef het maritieme radio-noodsignaal tot 1999, toen het werd vervangen door het Global Maritime Distress and Safety System.

SOS wordt nog steeds herkend als een standaard noodsignaal dat met elke signaleringsmethode kan worden gebruikt. Het is gebruikt als een visueel noodsignaal, bestaande uit drie korte / drie lange / drie korte lichtflitsen, bijvoorbeeld van een overlevingsspiegel. In sommige gevallen zijn de individuele letters “S O S” gespeld, bijvoorbeeld gestempeld in een sneeuwbank of gevormd uit boomstammen op een strand. Het feit dat “S O S” zowel met de goede kant naar boven als ondersteboven (als een ambigram) kan worden gelezen, is een voordeel voor visuele herkenning.

Geschiedenis

SOS is geïntroduceerd voor maritieme noodradiocommunicatie met behulp van morsecode.

Radio (aanvankelijk bekend als “draadloze telegrafie”) werd eind jaren 1890 ontwikkeld en werd al snel erkend als een belangrijk hulpmiddel voor maritieme communicatie. Eerder hadden zeeschepen een verscheidenheid aan gestandaardiseerde visuele en audio noodsignalen aangenomen, met behulp van zaken als seinpaalvlaggen, seinfakkels, klokken en misthoorns. Aanvankelijk werd de samenwerking bij het standaardiseren van radio-noodsignalen echter beperkt door nationale verschillen en rivaliteit tussen concurrerende radiobedrijven.

In 1903 besprak kapitein Quintino Bonomo, een Italiaanse vertegenwoordiger op de Berlijnse voorbereidende conferentie over draadloze telegrafie, de noodzaak van gemeenschappelijke operationele procedures, inclusief de suggestie dat ‘schepen in nood … het signaal SSS DDD met tussenpozen van een paar minuten zouden moeten zenden. “. Procedurele kwesties vielen echter buiten het bestek van deze conferentie, dus er werd destijds geen standaardsignaal aangenomen, hoewel artikel IV van het slotprotocol van de conferentie stelde dat “draadloze telegraafstations, tenzij praktisch onmogelijk, voorrang zouden moeten geven aan hulpoproepen van schepen. op zee”.

Bij gebrek aan internationale regelgeving werd aan individuele organisaties overgelaten om hun eigen praktijken te ontwikkelen. Op 7 januari 1904 publiceerde de Marconi International Marine Communication Company “Circular 57”, waarin werd gespecificeerd dat, voor de wereldwijde installaties van het bedrijf, vanaf 1 februari 1904 “de oproep die moet worden gegeven door schepen in nood of die op enigerlei wijze hulp nodig hebben, ‘CQD ‘”. Een alternatief voorstel, dat in 1906 door de Amerikaanse marine werd ingediend, suggereerde dat de vlagsignalen van de International Code of Signals zouden moeten worden aangenomen voor radiogebruik, inclusief “NC”, wat staat voor “In nood; wil onmiddellijke hulp”.

Duitsland was het eerste land dat het SOS-noodsignaal, dat het het Notzeichen-signaal noemde, overnam als een van de drie morsecodes die zijn opgenomen in de nationale radioreglementen die op 1 april 1905 van kracht werden. In 1906 kwam de eerste Internationale Radiotelegraafconventie bijeen in Berlijn, die een overeenkomst opleverde die op 3 november 1906 werd ondertekend en die op 1 juli 1908 van kracht wordt. De conventie nam een ​​uitgebreide verzameling dienstreglementen aan, waaronder artikel XVI, dat luidde: “Schepen in nood zullen het volgende signaal gebruiken: herhaald met korte tussenpozen”.

In zowel de Duitse wet van 1 april 1905 als de internationale regelgeving van 1906 wordt het noodsignaal gespecificeerd als een continue morsecodereeks van drie punten / drie streepjes / drie punten, zonder vermelding van alfabetische equivalenten. In International Morse bestaat echter uit drie punten de letter “S” en drie streepjes de letter “O”, en het werd al snel gebruikelijk om informeel naar het noodsignaal te verwijzen als “SOS”, waarbij de Electrical World van 12 januari 1907 verklaarde dat ‘Schepen in nood gebruiken het speciale signaal, SOS, dat met korte tussenpozen wordt herhaald.’ (In de Amerikaanse morsecode, die werd gebruikt door veel kustschepen in de Verenigde Staten tot en met het eerste deel van de twintigste eeuw, stonden drie streepjes voor het cijfer “5”, dus in een paar gevallen werd het noodsignaal informeel aangeduid als ” S 5 S “.)

De eerste schepen die naar verluidt een SOS-noodoproep hebben uitgezonden, waren de Cunard-voering RMS Slavonia op 10 juni 1909 tijdens het zeilen op de Azoren, en de stoomboot SS Arapahoe op 11 augustus 1909 voor de kust van North Carolina. Het signaal van de Arapahoe werd ontvangen door het United Wireless Telegraph Company-station in Hatteras, North Carolina, en doorgestuurd naar de kantoren van het stoombootbedrijf. Er was echter enige weerstand onder de Marconi-operators om het nieuwe signaal over te nemen, en pas toen de RMS Titanic in april 1912 tot zinken werd gebracht, mengden de Marconi-operators CQD- en SOS-noodoproepen door elkaar. In het belang van consistentie en waterveiligheid lijkt het gebruik van CQD daarna te zijn uitgestorven.

Bronnen:
SOS